MÜEBBET

Ne zaman o yoldan geçsem aklýma geliyor
Boðazýmda hýçkýrýklar ilmek ilmek oluyor
Gidiþte sað’a dönüþte sol’a bakar gözlerim
Zar zapt ediyorum çýlgýn ruhumun ateþini
Kendimi o evin bahçesinde bulamýyorum
Koyun oðlu koyun olmuþ asaleti kesiliyor
Aþkýn boynu eðilmiþ sadakati can veriyor
Beyazgül’ler oluk oluk kýzýlca kan akýyor
Ne zaman o yoldan geçsem içim gidiyor
Anýlar diz boyu deyip Ankara’yý terk ettim
Hatýralar peþimden hýnzýr misali koþuyor
Memleketim ahh senden nasýl gideyim
Nasýl býrakýrým , samandaðý’n denizini
Hele buz gibi berrak harbiye þelalelerini
Sensiz güneþin þavký, kar’dan daha soðuk
Vurur iliklerimin en uç noktasýna yokluðun
Ne vakit bu yolla’rdan geç’sem sen varsýn
Þakaðýmýn ortasýna, saplanýr mermilerin
Ulu ortada uzanýp yalnýzlýðýmý dinlerim
Bir kurþun daha sýk senden ölmek isterim
Vasiyetimi yazýp da, hakim beye yollarým
Okunsun fermaný gönlümün ebedi dileði
Mutluluðun müebbetini yüreðine isterim

Turgay Parlakyýldýz
Sosyal Medyada Paylaşın: