Yalnızım
Yatak diken oldu, yastýðým bir taþ,
Zehir oldu zehir, yediðim her aþ,
Ne eþ kaldý, ne dost ne de arkadaþ,
Bir baþýma kaldým, yapayalnýzým!
Dost bildiklerim hep yüz çevirince,
Ne gül kaldý bende, ne de bir gonca,
Tarlam kurudu da bitmedi yonca,
Ne güneþim parlak, ne de yýldýzým!
Düþünce tutmuyor kimse elinden,
Anlamýyorlar ki senin halinden,
Söylesen anlamaz kimse dilinden,
Ne oðlun biliyor, ne bilir kýzýn!
Dökersin durmadan, Dertli gözyaþý,
Görmeden baharý yaþarsýn kýþý,
Ýnan ki gayretli olsa da kiþi,
Hayatýn yüküne dayanmaz dizim.
ERDEMLÝ- 20 Aðustos 2015-Perþembe
Cafer AKSAY
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.