Utanç

Bir gün, yýllar sonra bir gün,
Torunum geçip karþýma,
Biraz sonra alacaðý cevaptan tedirgin,
Sorarsa bana;
“Dedeciðim,
Zulmün hastalýk gibi yayýldýðý,
Masumlarýn haklarýna kýyýldýðý,
Yaþýn kuru ile yakýldýðý,
O fetret döneminde,
Sen ne yaptýn?”
Nasýl söylerim ona, sustuðumu?
Nasýl anlatabilirim o minicik yüreðe,
Fýrtýnanýn kasýp kavurduðu denizde,
Üç-beþ gemiyi olsun çekebilmek için
Güvenli bir yere;
Pusup durduðumu?
Nasýl anlatabilirim,
Her þeyi sürükleyen,
Haneler söndüren,
Aðaçlarý söküp yerinden,
Çere-çöpe döndüren,
O meþ’um selden,
Kurtarabilmek için üçü-beþi,
Zulme boyun eðdiðimi?
Söylesem de anlamaz, bilirim,
Nasýl her gece yastýklarýn taþ kesildiðini.
Ben kendime anlatamadým ki,
Minicik yavruya anlatabileyim.
Nasýl söyleyebilirim ona,
O günden beri
Aynalara bile bakamadýðýmý?
Baktýðým zamanlar da,
Gözlerimi gözlerimden kaçýrdýðýmý?
Ve kendimden,
Ölesiye utandýðýmý?


Sosyal Medyada Paylaşın: