gökyüzünden bir anka kuþu konuyor omuzlarýma kýrk yýl içimleri hatýrýna buðulu gözlerden bakýyor hatýrlatýyor kalp iþçiliðimi
içinde hiçliðin hiçliðinden vefasýzlýðýn vefasýna dair ne ararsan var ego þiþmeleri mi indiren bu itimada güveniyorum sonra vuslat muþtusu meryem ruhu bir yürek vefasýz nasýl hayatta kalýr diyor
ateþ aþk kül Vefa olmuþ büyük ceza veriyor kula
ilk doðuþ üflemesiyle baþlayan misaka verilen sözün ahde Vefasýyým diyor
n-arý beyza göz yaþý iksiri güzellik teneþirinin emanetiyim
toprak mermerlerin diline çözülen taþ kesilen ömre ömür insanlýðýn güvencesiyim
öteler ötesinden günahsýz kopup gelen güneþi titreten toprak tenlerin þavkýna büyüyen örtüsüyüm