Yüzümüzde al kalmadı

YÜZÜMÜZDE AL KALMADI

Þu dünya ömrümü aldý,
Yaþayacak hal kalmadý.
Gönül baðým birden soldu,
Açýlacak gül kalmadý.

Olgunluða erdi yaþým,
Gülmedi çileli baþým,
Gözlerimden akar yaþým,
Tutunacak dal kalmadý.

Dizlerim halsiz, gitmiyor,
Belim büküldü, tutmuyor,
Kalbim saðlýklý atmýyor,
Þifa veren bal kalmadý.

Isýnacak yazýmýz yok,
Çekilecek nazýmýz yok,
Söyleyecek sözümüz yok,
Þakýyacak dil kalmadý.

Bir koþarým, bir düþerim,
Elbet ben de bir beþerim,
Olanlara hep þaþarým,
Dosta giden yol kalmadý.

Herkes hacý, hoca oldu,
Bizi bin parçaya böldü,
Yoksa kýyamet mi geldi ?
Öpülecek el kalmadý.

Ne ud kaldý, ne de hayâ,
Emekler gitti havaya,
Günahlarý yýkamaya,
Taþkýn akan sel kalmadý.

Kervan gider katar katar,
Bir ucu cihaný tutar,
Kullar þeytandanda beter,
Güvenecek kul kalmadý.

Raydan çýktý bir kez tiren,
Tutmuyor ki artýk firen,
Sevgiliye selam veren,
Ilgýt esen yel kalmadý.

Saygý, sevgi kalmadý hiç,
Baþkasýnda arama suç,
Bu fasýlý böylece geç,
Yüzümüzde al kalmadý.
Þerife GÜNDOÐDU

Sosyal Medyada Paylaşın: