İçimizden Kopardıklarımız

Koparýyoruz bir bir içimizden.
Amansýz bir zamanda,
Amansýz yerimizden.
Eksilmeler,
Gösteriyor kendini böylelikle.

Elimizi nereye atsak boþluða çarpýyor.
Sýzýsýna mý üzülmeli bu durumun,
Yitikliðine mi?
Yoksa anlamsýzlýðýný yokladýðýmýz,
Tükettiklerimize mi?

Sahteler asýllarý unutturmuþ, doðru.
Ve zorumuza giden,
En güzel yaþlarýmýzda,
Bizi yok oluþlara sürükleyen, muhakkak bu.

Ne kadar uðraþsakta çýkaramýyoruz.
Bir zamanlar topraða gömüp,
Umutsuzluklarla örttüðümüz düþlerimizi.

Ucu nereye varýr bu koþunun,
Koþan nerede tükenir,
Hangi vakit sevdasýndan vazgeçer insan?
Susuþlar mýdýr zor durumda býrakan,
Yoksa anlamlarýný kaldýramayan kelimeler mi?

Sorular çok, sorular bitmez.
Nice cevaplar birleþse bir cevap etmez.
Bu durumda,
Yanlýþ zamanlarda yitirdiðimiz umudumuza,
Tam da þimdi muhtacýz...
Sosyal Medyada Paylaşın: