Ay sevrmisiniz bayım

Ýki orta kahve sür mehtabýn gölgesine
Þöyle köpüðü üstünde fallar açayým
Evvel zamanda kalma mintaný eski bir kýz yaþarmýþ gönlünde
Devrilen çamlar bardak olmadan çok önce


Derme çatma mevsimler devrilen sözcükleri ipe dizermiþ
Ay ýþýðýnda gün görmemiþ kelamlar fýsýldaþýrken
Kuytu sokakta pusuya yatarmýþ þair
Ýki orta yalnýzlýk içimi zaman kadar


Yalnýzlýðýn bu kadar can yaktýðýný bilemezdim bayým
Nilüfer çiçeðindeki hüzün kadar yakýcý
Ay ýþýðý kadar yalnýz
Kendim kadar gerçek


Ayfer öyküsüz sýradan bir kadýndý
Ay ýþýðýnda ruhunu yýkardý hep
Onun için adý ayferdi ya
Annesinin kayýp hayatýný aynasýydý
Geçmiþin gölgesi her nekadar umutlarýný perdelesede
Hep aralýktý gönül perdesi



Ertelediði düþlerini ay ýþý ile takas etmiþti ayfer
Yarým kalan hikayesi
Yedi tepeli þehirden göç ettiðinden beri
Yalnýzlýðýn lacivert rengine bürünmüþtü
Þýmarýk kadýnlar gibi de deðildi
Kýnalý parmaklarý avucunda yaralý güller doðurdu Ayfer’in


Özlemler sakýncalý düþlerin anaforunda kayýp
Zaman ay ýþýðý doðumunda
Dokuz doðuran sakinlik kadar çýðýrtkan
Tasý taraðý toplama zamaný çoktan gelmiþ dedi kadýn
Ay yitip giden adamýn yalnýzlýðýnda kayýylý kaldý
Devrilen çamlar bardak olmadan çok önce


Hep gidenler için aðlarmýþ mehtap
O yüzden hüzün çökermiþ yüreðine
Kendi korkularýndan korkarmýýþ yüzleþemezmiþ
Ýþte o yüzden kendi karanlýðýna gömülürmüþ ayfer gib

Mahmudiye Düzkaya
Sosyal Medyada Paylaşın: