Hülasa İstanbul

Galata’nýn uzayan burnu, boðazýn geçmeyen lokmasý
Gecenin renkli ýþýklarý, siyah beyaz acýlar.
Bir tarafta cennet saðýlýr, az beride kursaklara takýlýr keskin uçlu kancalar.
Sen Ýstanbulu dilsiz mi sandýn?

Çöpü kokmaz bu þehrin, yine de aç kalýr cümle zevat.
Pervaneye takýlýr olanlar
Baþý döner gerçeðin.
Sen yýllarý geçmez mi sandýn?

Kaný akar sevginin, namusu kirlenir perçemin.
Hey zalim, seninde kýsalýr gölgen, uzar ihanetin.
Edepsiz harfler doldurur kulaklarýný.
Soluða aç kalýr, sürünürsün.
Toprak pis leþini yutmaz mý sandýn?

Bir anahtar açýp alýr hülleyle sardýklarýný.
Zamandan önce hak vardý, zamanýndan önce doðmaz ölüm.
Beklemeye darýlmaz cehennem.
Konuþarak gidersin,
Susunca canýn yanmaz mý sandýn?

Sosyal Medyada Paylaşın: