KIYILMASIN CANLARA
Ahmet daha yirmi yaþýnda
Nöbet tutuyor daðlar baþýnda.
Komutan emrediyor,
Ahmet atýlýyor ileri
Görevine aþýk belli.
Harfi harfine yerine getiriyor söylenenleri.
Az evvel telefonda konuþtu anasý ile
Yarinin yollara bakarmýþ gözleri.
Yüreðine hafiften bir keder yüklendi
Ýstirahat zamaný ya…
Bir köþeye çekildi.
Tek tek sevdiklerini,
Köyünün yeþilliklerini,
Bütün özlemini çektiklerini düþündü.
Bir þarký dolandý hafiften diline
‘’Daðlar daðlar yol ver geçem’’
Ahmet! sesiyle irkildi birden
Nöbet zamaný gelmiþti
Toparlanýp gitmeliydi hemen.
Ahmet daha yirmi yaþýnda
Nöbet tutuyor daðlar baþýnda,
Günden diline doladýðý þarký hala aklýnda.
Yarým saat sonra bitecek nöbeti
Arkadaþlarýna devredecek görevi.
Gecenin sessizliði bozuldu birden
Tam göðsünde bir acý
Ah! bile diyemedi.
Hafiften sendeledi,
Sinesine giren ikinci kurþunu bile hissetmedi,
Körpe bir fidan gibi yere devrildi.
O da körpecik bir fidan deðil mi?
Ahmet daha yirmi yaþýnda
Vuruldu nöbet tutarken daðlar baþýnda.
Haber ulaþtýrýldý yoluna bakanlara.
Nasýl dayansýn ana yüreði
Yiðit yavrusunun yokluðuna.
Sustu, sustu, sustu yürekler
Anlamsýz artýk söylenen sözler.
Bu ne ilk ne de son deðil
Toraða verildi, veriliyor
Ahmet gibi nice yiðitler.
Hepimize yetmez mi?
Þu üç günlük dünya
Dinsin artýk bu öfke
Kýyýlmasýn canlara.
E. YAVUZ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.