Kaybettim Gökyüzünden Önce Yeryüzünde Aşkımı Ben...
aþk mý beni tanýmýþtý ben mi aþký tanýmýþtým yaþým on altý terlerken býyýklarýmýn gölgesinde yüreðim uçarken güvercinlere inat gökyüzünde içindeki o taptaze aþk ile ben mi uçtum yüreðim mi tek baþýna uçtu yoksa hepimiz mi uçtuk utangaç boynu önünde ses kýsýk haykýrsan aþký be salak o zamanlar haykýrmak yoktu yollarýn toz isi vardý çamuru vardý gülen insanlarýn temiz yüreði vardý ama bazýlarýn hala yoktu þimdilerde olmayanlar gibi gökyüzüne bakardým benden önce yüreðimi uçuran aþkýn arkasýnda benden önce sevdiðimin koynuna giren sessiz seni seviyorum cümlesinin boynu bükük duruþu ile rüzgârlar yüreðimi sökercesine eserdi yüreðimi benden önce alan rüzgâra yetiþemezdim aþkýmý da haykýramazdým delikanlý gibi utanýrdýk neden utanýrdýn sevmekten evet sevdiðimizi haykýrmaktan evet YIL 1978 O yýllarda öyle her söz söylenmezdi öyle her halayýn baþýnda oynanmazdý her sofranýn baþýna ortasýna oturulmaz en sonuna oturulurdu oturdukta ne oldu aþkým benden önce beni terk etti gitti yüreðimde acýsýný býraktý gitti kim duydu acýmý kim gözyaþlarýmý gördü sildi kim halimi anladý hiç kimse hiç kimse için aþkýmý söyleyemedim kýsýk sesler içinde kayboldum hani delikanlý yaným sende benden önce korkak çýktýn gökyüzüne hala bakarým o günlerin izini ararým Ama boþuna bakarým gidenin arkasýnda kaçanýn arkasýnda ancak gözyaþý dökülür bende dökerim hala yüreðim sýzlar kim bilir sus büyükler yanýnda anne banan yanýnda konuþma ayýp diyenler için kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý artýk gecelerim zemheri geceleri güneþ doðsa karýný eritemeyecek saplandý o hançer çýkamaz yerinde geçti gitti bir deli rüzgâr aldý götürdü elimden aþkýmý koþamadým ayýp olur diye haykýramadým büyüklerim duyar diye þimdi baðýrsam ne fayda toprak gibi sessiz oldum toprak gibi bereketli olamadým yüreðimdeki toprakta yetiþenler kurudu benim gibi yaðmur yaðsa da yeþertemez artýk çünkü yüreðimde beni canlý diri tutan aþk gitti içi boþ kaldý kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý ben ýrmaða deðil okyanusa düþtü aþkým ile söyleyemediðim yüreðime sýðmayan sözlerim kurtlar kuþlar kaptý o güzel uykusuz gecelerde söylemek için biriktirdiðim sözleri geride ne kaldý içi boþ bir ben içi boþ bir o kaldý mý bilmem kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý ben aþktan hicret etmiþ gönlüm yolunu izini kaybetmiþ yüreðim deðerini gidiþi ile kaybetmiþ yüreðinin sahibini kaybeden bir yürek kanayan ve kýrýlan kanatlarým hala kýrýk hala kanar damla damla her saniye yýkar beni diz çöktürür sancýsý ile baðýrmak istesem de baðýramam kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý ben Mevsimler yazmýþ kim diyor bende hep kýþ gündüzler güneþ doðunca ýþýk olurmuþ dünya benimki niye karanlýk kendim karanlýkta býraktým çevremde kuþlar bile uçmuyor kargalar bile uðramýyor gönül tarlamýn etrafýna benim gibi viran olmaktan korkuyorlar haklýlar çok haklýlar kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý ben aðlasam artýk gözlerinde yaþ mý kaldý söyleyecek söz mü kaldý hepsi lal oldu adým atacak hal mi kaldý gidiþi ile dizlerim kýrýldý hala kýrýk yerden kaldýran mý oldu anlayan mý oldu kýsýk sesimle kendim duyduðum seni seviyorum sözünü söylemekten korkan seni duyan mý oldu anlayan mý oldu yüreðimde o ukde her gün saplar hançerini sen kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý der saplar acýmasýzca hançeri yüreðime bari bir gün sus be kapat o aðzýný yine hançerini saplayacaksan sapla ama yok hala söyler yüreðim ile kanadýmýn kanadýðýný görmez feryadýmý sancýmý duymaz vuruda vurur gerçi alýþtým artýk hissetmiyorum hiç bir þeyi çünkü ben kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý ben beden dersen nerede kaldý his duygu bakýþ dersen eller aldý bir içi boþ gönül ile ruh kaldý o da nefes almak için gerisini ben yýllar önce kaybettim ben ben ise evet ben çok acý ama kaybettim gökyüzünden önce yeryüzünde aþkýmý. Mehmet Aluç -Kul Mehmet-
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Aluc-Kul Mehmet- Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.