kolu kýrýk manken gibi yüzünde sýrýtma eksilmeyen içi donuk yüzlerimiz baþkalarý için giydirilen vücutlar desinler için sözlenen sözleri kulak ardý eden yapýmýzda yok temelimiz çürük vesselam çamurdan doðduk çamur gibi yaþadýk výcýk výcýk.
gidecek yerimiz olmadýðýndan deðil bazýlarýmýz alýþmýþ poh pohlanmaya bir an ’evet’ bir an sökülse apoletleri dýmdýzlak kalacak ortalýkta o yüzden yapýþýyor hep baþkalarýnýn kuyruðuna en çok yalnýzlýktan korkuyor gerçeklerle yüzleþmek zor ne de olsa tutuyor birinin elini ilk tekmeyi yiyene kadar böðrüne sonra susuyor susmak asalettenmiþ diyorlar susarak da konuþulurmuþ karþýmýzdaki duymadýktan soýnra konuþ da dur sabaha..
dün kuru bir akþam düþüyor yüreðimin ortasýna halbuki nemliydi her akþamdan sonra gelen gece ne eksem büyürdü topraðýmda vardý bereket bereketliydim acýlara gül ektiðim yerden yonca biterdi hep üç yapraklý þimdi kuru esen korku rüzgarlarý yeþil olan ne varsa söküyor topraðýmdan çöldeyim.
þans dediðim bir gemi güvertesinden düþtüðünde ayaðýnda ýslak ayakkabýlarla sahile vurmaktý ve ölmekten utanmamak çocukca gazetelere manþet manþet acýma ekilirdi ve acýyan gözlerle sessizce biçilirdi üç günlük ömürdü unutmaya çalýþmak ve öyle kolay unuturduk ki duble duble yollardan duble duble gelen þehitlerimiz gibi Vatan bölünmezdi baðýrýr çýðýrýrdýk meydanlarda sonra sus pus evimize dönerdik ateþin evimize düþmediðine þükrederek yüreðimizde bir avuç gelmeyen bir þeyler Allaha havale ederdik ne çok havalemiz vardý üstümüze yapýþan kimi adresini bulurdu kimisi havada asýlý tüterdi burnumuzda baþýmýz göðe dönük vaktin beþini okurduk ve hep beklerdik alýþkýndýk beklemeye þükrederdik alýþkýndýk þükretmeye öyle öðretmiþlerdi vitrinlik yaþýyorduk ya zaten hayatý.
kusursuzduk biz hep baþkalarý suçluydu sitemden duvarlar örerdik dilimiz mala çimentosu yüreðimiz ýsýndýkça çatlardýk sabýr taþý deðildik ne de olsa sýzardýk ince ince baþka yüreklere desinler için severdik ve ayrýlýnca desinler için aðlardýk göstermelik timsah gözyaþlarýyla çünkü biz hep haklýydýk karþýmýzdakinin hakký bizim haksýzlýðýmýzýn timsaliydi yani vitrine yakýþmayan kir tükürükler saçarak temizlerdik..
vitrinlik hayatlar yaþýyorduk ne de olsa biz hep güzeldik biz hep özeldik..
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.