Bir Mevsim Sonu Şiiri
Bir yaz bitimi cenazesiyim.
Sýcak, kokuþmuþ, þiþmiþ…
Yüreðine, kalemine kurtlar düþmüþ bir þair bozuntusu.
Takvimlerin ‘’ iyi bilirdik’’ günlerine telaþlý bir aþinalýk peydah oluyor, içimde bir yerlerde.
Taziye çadýrý en sevdiðim gömleklerden.
Sanki ilk topraðý ben atmýþým üzerime.
Ben ölmüþüm aðlayaným benden önce ölmüþ.
Kalan saðlar þiire kalmýþ…
Kalan sað’lar denir deðil mi?
Evet öyle derler, çünkü ölüm soldan doðar, solda hayat bulur, solda yaþar ve solda ölür.
Ve bunca ölümle yaþamak, yaþamak, yaþamak…
Yavaþ yavaþ kabullenmeye baþlýyorum, gelmeyeceðin gerçeðini.
Azrail’in kokusu yaklaþtýkça bir umudumun olma ihtimalinden uzaklaþýyorum.
Sahi, uzaklaþmak nedir..?
Kaç kilometredir..?
Kaç þehirdir..?
Kaç yanýlgý ve yenilgidir..?
Bir insan ne kadar uzaða gidebilir ayný gökyüzünün altýnda..?
Ah þu manasýz sorular…
Senden daha fazla uykusuz býrakýyor, bu yarýnsýzý…
Yarýn… Yarýn yeni bir mevsim…
Eski hüzünlerin kokusunu alýyor yüreðim..
En hüzünlü þiirlerin doðduðu havalar baþlar birkaç güne..
Benim günlerim...
Sonbahar adamýyým ben…
Bilirsin çok severim ; ellerimi cebime koyup aylak aylak gezmeyi…
Soðuk havada titreyerek þarap içmeyi…
Sigara yakarken rüzgara sövmeyi…
Ama bunlardan daha da çok severim bilirsin…
Köþe baþýnda buz tutana kadar senin iþten çýkmaný beklemeyi …
Daðýlan saçlarýný seyretmeyi…
Üþüyen ellerini cebimde saklamayý…
Ýçimi bakýþýnla ýsýtmayý…
Her ne kadar Haziran’ýn hediyesi olsan da bana...
Ben seni en çok sonbaharda seviyorum…
Belki hakikaten Son baharým olur…
Belki gelirsin ve bu hadsiz þairliðim son bulur…
Belki de yine gelmezsin ve cümlelerden daðlarým olur…
Bak, sonbaharýn papatyasý daha güzeldir…
Özlediðinden deðil merakýndan gelsen de olur…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.