RÜYA (42)

RÜYA (42)

Seyrederken dalgayý sahilin engininde.
Gün batýyordu o an þu karþýki tepede.
Vuruyorken denize akþamýn ýþýklarý.
Gidiyorlardý artýk günün en son aþýklarý.
Ýþte ben o koca gün yalnýz yalnýz dolaþtým.
Dolaþa dolaþa da yalnýzlýða alýþtým.

Artýk ümidim yoktu, yarim gelecek diye.
Biraz daha bekledim gelmiþti saat yediye.
Kararýmý vermiþtim, evime gidecektim.
Bu uðursuz yere de daha gelmeyecektim.
Akþam olan koca gün; kara, kötü bir gündü.
Ümitsizce dönerken sevgilim de göründü.
Sevinçle de ansýzýn parlamýþtý ýþýklar.
Kavuþmuþtuk burada iki candan aþýklar.

Artýk güneþ batmýþ da ay doðmuþtu semada.
Sanki milyonlarca mum yanýyordu fezada.

Sevinçle biraz koþtuk, kenarýnda denizin.
Çoðalttýk hep yerini bu kutsal sevgimizin.
Tasviri güç, can geldi ben gibi ümitsize.
Sanki baðýþlanmýþtý bu deniz ikimize.

Böyle gezip dururken ansýzýn geldi hýþým.
Onun tesiriyle de uykudan uyanmýþým.
O an uyandýðýmda düþündüm derin derin.
Bir ses geldi; dedi ki, bitmeyecek kederin.
Kulaklarým duyarken vakit geçip olmuþ tan.
Bu sefer de esaslý uyandým ben uykudan.

Rüya içinde uyku, uyku içinde rüya.
Sanýrdým bitmeyecek uykudaki bu hülya.
Ömür dolu rüyalar bir lahzada kayboldu.
Eskisi gibi ruhum acý gerçekle doldu.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ordu, 30/03/1971 Salý
Yayýn : 27/08/2015 Perþembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/948597/

Þiir Hikayesi:
Bu þiir Ordu Lisesi 1.sýnýfta
yazdýðým bir þiirdi

Sosyal Medyada Paylaşın: