MENEKŞELERİN BOYUN BÜKMESİ İSMİMİZİN CİSMİMİZE YAZILMASINDANDIR Celil ÇINKIR
MENEKŞELERİN BOYUN BÜKMESİ İSMİMİZİN CİSMİMİZE YAZILMASINDANDIR
Demedi deme /Menekþelerin boyun bükmesi Ýsmimizin cismimize yazýlmasýndandýr/
Rahmetle mayalanmýþ olsa da aþkýn hamuru Olgun baþaklar hiç ama hiç sevmezler yaðmuru Günler can çekiþirken avuçlarýmda Menekþe kokulu yalnýzlýðým tüter bacamda Yüreðimin isidir “gözleri Soma kömürü”
Ne zaman güleç yüzlü kurþun gelse aklýma Þimþekler çakar gökyüzüyle aramda Bir hüzün gölgesi çöker pencereme Ve güneþi ýslatýrým daha doðmadan Ruhumun girdabýnda yumaklanýr kederlerim Bir sel akar tam da þuramda Ne zaman güleç yüzlü kurþun gelse aklýma
Hüzzam makamýnda akar kalbimi týklatan Vurgunlara eyerlenen kaderde kandýramam denizi Yüreðime düþen gamla irkilir ellerim Hasretin semeresi acýyla mermere deðer Mahur makamýnda týklayan kalbim boyun eðer Perdelerin ardýnda yanar, yanarým Ýþte ben o zaman hoyrat akan pýnarým
Geceler, boylarýna ýrmaklarla bezenmiþ Þafaklar, koylarýna hüzün taþýyorlar hep hüzün Sitemi bir mermeri, bir de kalbimi çaðlatýr Mýzraklarý, zindan duvarý olur gözlerime Can damlarken Mecnun yavrusu gözlerimden Sekizlerden beþlere gözlerim görenleri aðlatýr Gecelerin vurgunu devamýdýr gündüzün
Gökyüzü benim için gürler Bulutlar benim için aðar Vurgunlarýn adresi yalnýzca benmiþim gibi Sanki tüm yaðmurlar benim için yaðar Hayatýn bütün acýsýný yüklenirken omuzlarým Yýldýzlar benim için aðlar
Ýstanbul yalnýzlýðý sarar gözlerimi Hüzne tavan yaptýrýr “bülbül eþkýyasý” kalbimi Hüzünlerin iþgalinde beyaz mendil sallar umutlarým Eþiðin ardýna düþen cana es geçer seher yeli Karanlýklar örtemez gözlerimin rengini Saðanak kan yaðmuru var içerimde Bir türlü sabahý olmayan gecelerimde
Tren düdükleri kýyamet koparmayacak artýk Gözyaþlarýmýzýn suladýðý yalnýzlýklar enkazýndaki Umutlar gün yüzü görecek
Bir bir düþerken umutlar suya Ummanlara sürgün verir sesin ötesi Yalnýzlýðýmdýr dumanýmdan arta kalan Cehennem görse külümü “utanýr narýndan” Oysa ben usanmadým seni içimde taþýmaktan Sabrýmý seraplarla demledim yýllarca Bilirim ki bu çöllerde vuslatýn diðer adý da yanmaktýr Denizlerin sokak çocuklarý çýrpýnýrken boþlukta Yaptýðým tek þey mezar tahtasý üstünde güneþ söndürmek Bir bir düþerken umutlar pusuya
Yýllarý avuçlayýp yudumlayacaðýz Ellerimiz korkuluk olmaktan kurtulacak Mutluluðun kokusu saçlarýmýzda buharlaþacak Hülya türküleri aþýlayacaðýz yýldýzlara Geceleri tutsak edeceðiz Yaðmurlar yaðacak ve kanasýya ýslanacaðýz Ülkelerine yol alan göçmen kuþlarýna sesleneceðiz Tren düdükleri kýyamet koparmayacak artýk
Derler ya; Delibal, hayat kýrkýnda baþlarmýþ Bugün erdim iþte ellinci þeref yaþýna Sus artýk ýrmak yavrusu gözlerim Güvercinlerin kanatlarýnda bulutlardan aþarak Ne zaman iki ýrmak kollu bahar gelirse çaðla
Unutma /Menekþelerin boyun bükmesi Ýsmimizin cismimize yazýlmasýndandýr/
Celil ÇINKIR – DELÝBAL 03.08.2011 Andýrýn
Sosyal Medyada Paylaşın:
Celil ÇINKIR Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.