Ýnsan olmak;
Hayatta en zor þey olsa gerek,
Adeta bir rinkte karþý karþýyadýrlar
Bu birbirinden uzak iki hayati uzvunuz;
Beyin ve yüreðiniz.
Ýþte hayatýn zorluðu bundan kaynaklanmaktadýr
Beyniniz daha fazla çalýþýrsa kazanýrsýnýz
Yüreðiniz daha fazla çalýþýrsa kaybedersiniz.
Ýkisi eþit ise…
Hep sonbaharý yaþarsýnýz,
Ýlkbahar size çok uzaktýr.
Böyle mi olmasý gerekmektedir,
En ufak bir rüzgâr da sallanmalý mýdýr yapraklar?
Güçsüzleri hemen kara topraða düþmeli midir?
Yok olup gitmeli midir?
Güzel düþünceler iyi niyetler?
Bir mum gibi eriyip gitmeli midir?
Zaman insanlar için…
Neyiz nerdeyiz nerelerdeyiz diye düþünmeden…
Yüreðimizin sýcaklýðýný hissetmeden,
Hayat yelkenlisinde;
Rüzgârý arkamýza almadan
Duygularýn en güzelini yaþamadan
Özgürlüðü tadamadan
Hayata dair bir anýmýz olmadan…
Uçup gitmeli miyiz bu dünyadan?
Ebedi hayata doðru…
15-11-2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.