Var oluþun ardýndan, bilmeden yürürken biz,
Girdaplara sürmüþler, kaybolmuþuz ikimiz.
Karanlýkla yoðrulup, o mihverin içinden,
Döndükçe bizler orda, yönleri kaybetmiþiz.
Bizlere öðretilen, sevdalarý sevgisiz.
Ardýndan koþturmuþlar, pusulasýz, dümensiz.
Bilinmeyen aþklarýn, býrakmýþlar önüne,
Gri renkler içinde, þekilsiz ve isimsiz.
Çýrpýnýp durmaktayýz, kimliklerde benliksiz.
Bir bene bürümüþler, benlikler de kimliksiz.
Siluetler belirmiþ, ölünün gömleðinde,
Gömmüþler bir topraða, hesapsýz ve kimsesiz.
Öldürmüþ bizdeki ben, yok olmuþ bizdeki biz,
Akýllarda kalmamýþ, resimlerde bile biz.
Biz bize düþman olmuþ, o benin benliðinde,
Bir akýlsýz rüyanýn, ardýndan koþarken biz.
Þahin HANELÇÝ
01.12.2007
Sefaköy-Ýstanbul
Fotoðraf, Cemile Haþimoðlu’na aittir
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.