çocuktum

çocuktum
ta ki içimdeki çocuk vurulana kadar..



uçurtmasý olmayan bir iptim kendimce
karýþtým önce aklýma sonra saklýma



mülteci kimliðim
bir ölüm bile etmese de
bir ömre sýðacak kadar hiçliðim ile izini sürdüm


suskunluðuma sus
dað bakýþlý gururuma da nicedir pus oldum


neyleyim
ben böyleyim


maviyi öðrettiðim tüm kuþlar zamanla dost olsa da bana
z/amansýzdý göðsümden göç ediþleri


çocuktum
karamelli süt kokardý aðzým çok ça
kaðýttan kayýklar yüzdürürdüm
o dalgalý okyanus kokan saçlarýmda


ta ki gökkuþaðým
yorgun bir fahiþenin köþesi kýrýk aynasýnda solana kadar


küf kokan nefesime dur diyemedim
olmadý

ki
artýk güneþte yaðmýyor kirpiklerime


neyleyim
ben böyleyim.


beni ararsanýz
bu kalabalýðýnda sessiz
týp ki benim gibi kimsesiz caddelerimin tavanýna bakýn

göreceksiniz
orada asýlý çocukluðumu



ilhanaþýcý/aðustosikibinonbeþ



Sosyal Medyada Paylaşın: