Çok Yorgunum...!

Kimsesizim,
Susmak bilmeyen duygularým,
Ve susturmayý çalýþan düþüncelerim,
Bu ikilem arasýnda fazlasýyla hýrpalandým...


Kendimi cay bardagýnýn dibinde býrakýlmýþ
Caya benzetiyorum,
Caya rengini tadýný verirken,
Bardagýn dibinde kalmaya mahkum oluyor.

Cok sýkýldým nankörlüklerden, bencilliklerden,
Hayal kýrýklýgýna ugramaktan
Harap düþmüþ yüregimin,
Ölüm kalým savaþý vermesinden..!

Aklimý susturmaya çalýþýyorum.
Her yer karanlýk,
Mavi gökyüzunün altýndaki simsiyah yaþamým.
Yaþamam için umut gerek.
Sevmem için sebep gerek...

Yarýnlarým ecek acak’la,korkuyla ,
Dünüm keþkelerle dolu.
Ne yapsam bilmiyorum,
Nereye gitsem hangi yöne dönsem ayýrt edemiyorum,
Doguya dönsem güneþ doðmaz biliyorum...

Öyle ki yinede yaþýyorum.
Nefes alýyorum, hareket ediyorum,
Ama halbu ki yaþayan bi ölüyüm,
Kimse görmüyor bedenimin altýndaki ölü ruhu...

Kimse anlamýyor,
Ben artýk,
Hayatý kaldýramayacak kadar,
Yorgun ve güçsüz biriyim...!
Sosyal Medyada Paylaşın: