Hicret etmiş vicdana sesleniş
Gölge misali sessiz, sokaklarda yürüyen,
Günah yüklü heybeyi peþi sýra sürüyen,
Kirletilmiþ dünyada, deðerini yitirmiþ,
Köksüz bir çýnarým, içten içe çürüyen.
Çarký bozulmuþ zaman, gâh ileri, gâh geri,
Yaz aylarýnda bile, hüküm sürer zemheri.
Masumlar süklüm püklüm, zalimlerse pervasýz,
Körükleyip durmakta, ateþten bir çemberi!
Ýlim hikmet önceden, iki güzel kanattý,
Onlarý yaralayýp, hangi eller kanattý?
Þeytanlaþmýþ nefsine, uyup da gafilane,
Medeniyet surumu, yýkan taþý kim attý?
Kuþlar bile uçmuyor, gönülleri kýrýlmýþ,
Konmaz olmuþ dallara, sanki bize darýlmýþ.
Yapraklarým dökülmüþ, savrulmuþ gazel gibi,
Zehirli sarmaþýklar, tüm gövdeme sarýlmýþ.
Sinemde bin bir ukde, sorup durmakta seni,
Bir kurt gibi kemirip, oyup durmakta beni!
Ne kadar bela varsa, parmaklarý tetikte,
Namlunun hedefine, koyup vurmakta beni!
Ey vicdan neredesin, nereye hicret ettin?
Hangi çýkmaz yollarda, varlýðýný kaybettin?
Görmez misin sadece, çamurdan bir bedeniz?
Sense bizi biz yapan, yüce insaniyettin.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.