Karanlýkta tökezler lisaný kör olanlar Gün doðsa yüzüne, kurur dudaklar Yapmacýk kahkahalarýn perdesine bürünmüþler Beden gazi, kalp þehit ,ruh arafta...
Ben kurumuþ topraklarda yeþerdim Adým Çolak ,soyadým yokluktur benim Bu yüzden hüzünlüdür türküler bende Ellerim nasýr ,topuðum çatlaktýr benim...
Sanýlmasýna büyük hayallerin süslü beþiðinde büyüyorum Bir umut geniþ bir bahçenin yalýn ayak topraðýnda koþuyorum Gölgesi düþmüþ hanemin kucaðýnda, içerken çayými Ellimde bir romanýn son mýsralarý ve taze domates kokusu
Kabir de definetmiþ umutlar ,çaðýrýyor bedenimi Ruhum amade bu arzuya Zaten kalp kefen giymiþ bu beþeriyata Ýklimler kaprisli camlar ardýnda
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şerif Erdem Süner Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.