tükenmişliğin son evresindeyim

Yeniden yazmaya baþlamak korkutuyor beni
Çünkü ben; hep mutsuz zamanlarýmda aldým elime kalemi.

Yüreðimin en buruk hallerinde kelimeler dize geldi
Birbiri ardýna sýralandý cümleler.
Sanki yazdýkça yüreðimdekiler tükendi.

Harfler dizildikçe ardý sýra;
hafifledi sýrtýmdaki yükün aðýrlýðý.

Korkuyorum. Mutsuzluðun beni yeniden esir alýp;
Kendimden vazgeçtiðim günlere dönmekten korkuyorum.

Sýmsýký tutar mýsýn ellerimi?
Yürüdüðümüz bu yolda çiçekler açtýrýr mýsýn yeniden?
Yorgunum, kýrgýným.

Umudu görmek istiyorum gözlerinde.
Sevgini.
Ýhtiyacým var sana.
Ben burdayým demene. Varlýðýný hissetmeye.

Lütfen !!!
Iþýðým olur musun,
Ýlk gün gibi bakar mýsýn gözlerime..
Gerçekten var eder misin beni yüreðinde...

z. a. 17.08.2015



Sosyal Medyada Paylaşın: