Þu an gözlerimi kapattým Sanki gece yarýsý bir ormandayým Göl’e ayýn silueti vuruyor Hafif üþüyorum Ateþe biraz daha sokuluyorum Sýrtüstü uzanmýþým Yýldýzlar yakalayacakmýþým gibi yakýn görünüyorlar Milyonlarcasý var Hangisine bakacaðýmý þaþýrýyorum Gözlerim geziniyor her bir yýldýzýn ýþýltýsýnda Tuhaf bir yalnýzlýk çöküyor üstüme Yýldýzlar bana hep yalnýzlýðýmý anlatýr sanki Bir þamar gibi vurur suratýma Kaybolduðum kentin gecelerinde Umutlarýmý ararým Yalnýzlýðým bitsin isterim Umut ettiklerim gelsin Ama sabah olunca her þeyin rengi deðiþir Ne yýldýz vardýr Ne cýrcýrböcekleri Derin bir karmaþa baþlar Gecenin ahenginden eser kalmaz Ve Rüyadan uyanýr gibi baþlarým, karýþýrým güne…
Sosyal Medyada Paylaşın:
vilanjik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.