Ayaklarýmýn otobüs basamaklarýyla birleþtiði garlarda Hep bir yitirilmiþlik olmuþtur ardýmda
O yüzden ben sinemde sakladýðým bütün ümitlerimi Bit pazarýnda eski bir tezgahta býraktým
Þimdilerde býkkýn bir ruhun yorgun bedeniyim sadece Duygularým çekilmiþ Hislerim hiç olmuþ Bütün yaþamýþlýklarým kefensiz yatýyor Mazim ile beraber Sahipsiz mezarlýklarda
Kafamý gömdüm karanlýðýn edasýna Yanlýzca kýzýl kýyametler üretiyor aklým Rüyalarým bile yitirmiþ iyi niyet þevkini Her defasýnda kâbüslarla uyandýrýyor gözlerimi
Hafýzamda tek taze kalan Otobüste uyur gibi iken Muavin çocuðun varmý yanýnda gelmeyen diye çýkan narin sesi
Birde sen kaldýn hep gönlümün köþkünde Gözlerini yüreðime baðladýðým Gül yüzlü kadýn
Sen kaldýn nadirde olsa kýsa kurduðum güzel düþlerimde Elle ele gezen aþkýklara her defasýnda dalan gözlerimde
M,Kýlýçel
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Kılıçel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.