bir umut filizlendi içimde ansýzýn
uyan ey ruhum
kalk ayaða bedenim
yürüyün ayaklarým
ellerim bul bana yazýlmýþ tüm defterlerimi
düþün aklým düþün!
hayaller ile dolu olan maziyi
dokunma ellerim
kabuk baðlamýþken yaralarýma
bakma gözlerim
beni içine çeken kül yýðýnlarýma
buldun mu ellerim karalanmýþ defterlerimi
hadi þimdi çýkar içinden küflenmiþ hayallerimi
dokun onlara ellerim
düþün aklým onlarý derince
ve çýkar fotoðraf albümlerimi tozlu raflardan
uzun uzun bak gözlerim
tebessüm ettiðin resimlere
ve ýrak olmadýðýný gör!
tebessümünün yarýndan
artýk vakit yoktur
bir güneþ ki
sonsuzluða doðmayan
bir yaðmur ki rahmet ve bereketle
sonsuzluða yaðmayan
bir rüzgar ki anne þefkatiyle
sonsuzluða esmeyen
ve bir kalp ki ölümlü
ebede atmayan
bekleme lüksün yok
fütursuzca geçer zaman
filizlenmiþ bu umuduma
þefkatle iyi davran
koru kolla onu
gitme bilmediðin topraklara
ansýzýn batma
karamsarlýðýn karanlýk bataklýðýnda
nice ümit yoksulu insanlar çýkacak karþýna
zihnine saplanacaklar, hayallerinin kýrýklýklarýyla
yutmaya çalýþacaklar umudunu
bir kara delik misali
iþte o gün
seni yolundan alýkoyan kimseye inanma!