Ýnsanoðlu
ne kadar acý içinde haykýrdý
en yalçýn kayalarda
yankýlandý sesleri
gelip böðründe ki duvara çarptý
insafsýz yazgýsý kaderinin
narin bedenlerinlenin koparýp attýðý
gövdesinde saklý duran
genç kýzlarýnýn, kadýnlarýnýn
düþlerinde sakladýðý sevgili
yar aðaç kavuklarýnýn içinden
sürükleyip çýkardý düþ yaðmurlarýndan
çalýntý hayelleri gözyaþlarýnda ýslandý
boðum boðum yutkuntu sustu sustukça
ve.. yaydý içine doðmamýþ acýlarý
gökkubbeye haykýrdý sessiz çýðlýklarýný
yüzkarasý kederin dehþetinden ay karardý
ey bülbül, gül kurudu
sen ki, daha doðmakta olan güneþi
mevsimleri muþtuluyorsun!
Ay sindi gecenin derinliklerinde
dökmüþ içini en yüksek tepelere
eðer, doðruysa yaþadýðým. Ýzbe!
dinle! Ýnsanoðlu küçücük bir serçe bile!
korkudan buz kesmiþ çocuklar gibi titriyor
kýzgýn topraklarda anasýz, babasýz
týpký acýyla ortak yaþamak çaresizliðinde
kuþlar,her sabah narin bedenlerini
salýyorlar gökyüzünde rüzgara
silip süpürüyor
rüzgar havadaki ölü canlarý
kýþ gelince
yapraklar ölüyor
topraða karýþýyor
karanlýk ölümün kapýsýnda bekliyor
son gün ýþýðýnýn kederini yaþayan en son kuþak!
unutmuyacak unutamayacak
Babalarýnýn bir sabah evden çýkýpta
... bir daha geri dönmediðini..
Nurten Ak Aygen
13.08.2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.