VEYSEL Topraðýn baðrýný sevgiyle yardý, Aþkýn bahçesinde, gül oldu Veysel. Sazýný gönlünün derdiyle sardý, Yürek perdesinde, tel oldu Veysel.
Yedisinde gözlerine aðladý, Iþýðýný ak gönlüne baðladý, Kýzýlýrmak gibi aktý, çaðladý, Mecnun’un çölünde sel oldu Veysel.
Sýrrýný anladý insan özünün, Gücünü gösterdi gönül gözünün, Anlamýna ermek gerek sözünün, Ârif meclisinde dil oldu Veysel.
Dört mevsimde her iklimde gezerek, Yedi rengi imbiðinden süzerek, Arý gibi bin bir çiçek gezerek, Dostluk peteðinde bal oldu Veysel.
Gül dalýnda derdi, gamý dinledi, Lâle sümbül sinesinde inledi, Ruhsâti’yi, Minhâcý’yý anladý, Ozan çýnarýnda dal oldu Veysel.
Ezeli ervahta kader yazýldý, Felek vurdu, hücreleri bozuldu, Yokluk ile her zerresi kazýldý, Edep daðlarýnda yol oldu Veysel.
Doðruluðun hýrkasýný giyerek, Ne severse, Rabbi için severek, Allah birdir, hak Muhammed diyerek, Rahman nazarýnda kul oldu Veysel. Metin HANLIOGLU Sosyal Medyada Paylaşın:
metin HANLIOĞLU Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.