Yuvasýz kuþlar gibi Kýrýk gönlüm hüzün dolu Hani kestiler ya incir aðaçlarýný Ardýndan dutlarý Hiç düþündüler mi acaba Bu aðacýn meyvelerini Ýncir dolu dallarýný Ya kuþ yuvalarýný Belki yavrularý vardý Yuvalar içinde Yok akýllarýna bile gelmedi Onlar gün batarken Yuvalarýna dönmüþlerdi Ama yoktu ya Þaþkýnca onca serçe kuþu Deli divane oldular Yuvalarýný ararken Bir saða gittiler bir sola Çýðlýklarý karýþtý akþamýn Esen rüzgarýna Yoktu iþte yoklardý Ne aðaç vardý nede yuva Periþan uçtu durdular Alaca karanlýða kadar Duyan yoktu ki seslerini çýðlýklarýný Rabbim bu kadar acýmasýz mý olur insan Hiç düþünmeden tarumar etler aðaçlarý Karýþtý toz toprak içine Ne yuva geldi akýllarýna Nede yeþil aðaçlar Ýþleriydi önemli olan Bir an evet kazýlsýn olsun bitsin Zavallý yuvasýz kuþlar Þimdi kim bilir nerede Belki yuvalarýný düþünür Gözyaþý döküyordurlar Umutsuz rüyalarýnda Görüyordurlar incir aðacýný Ve dut aðaçlarýnda geçirdikleri Güzel günleri anýp hayallerinde Yaþatýyorlardýr Ah insan oðlu ne oldu merhamete Ne oldu insanlýðýna Bu kadar mý acýmasýz oldunuz gönül dostlarým karþýmda kesilen aðaçlarýn ve kuþlarýn feryadýydý dizelerim içimden öyle geldi Ayþe Karan
Sosyal Medyada Paylaşın:
AYSE 09 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.