. . . Hatasýz kul olmaz ararken baþkasýnda fýrkatýn aslýnda kendi söyler sirkatýn ara ama arama sadece kendi çöpünü hasýr altý yaparken görme eldeki daneyi karýncalar kaparken özden kazýnan kabuk misali hayatýmýz ayrýlýrken kabuk gövdeden zamansýz iþaretler yapýþtýrdýlar gövdemize ten ruha veda etti ruh tene
... Ve son piþmanlýðý da kazýyýp teneþirlerden attýlar yýkanan mevta ile gasýlhaneden helallik alýp koyverdiler kara topraða çekildi sonra herkes kimi yakýna kimi ýraða
Az zaman geçmedi aradan ruh teni aradý ten ruhu yýllarca zaman mefhumu iþlemedi tahmine kimseler bilemedi kaç an vardý asýrlarca Gidenler gitii kalanlar ömrüme bereket çocukluðumun serçelerini bilyelerini uçurtmalarýný umarsýz korkusuz delice o güzel günlerimi
. . . Ve ben hala ayný günün güneþini özlüyorum eski bir eylül de güneþ elini eteðine toplayýp giderken diðer kürenin öbür yarýsýna : Yunus Ça
Sosyal Medyada Paylaşın:
maverayailkyolcu Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.