Onca kalabalýk içinde, Öyle yalnýz hissedersinki kendini bazen.. Dalar, dalar gider gözlerin uzaklara... Duygularýn sarhoþmuþcasýna uyuþuk, Vücudun uçarmýþcasýna boþluktadýr.. Ne ses duyarsýn,nede nefes.. Varmýsýn,yokmusun, Açmýsýn, tokmusun bilemezsin.. Bomboþ gözlerle bakarken herþeye, Canlýmýsýn, ölümü, anlamaz kimse... Ne aþýksýndýr, Ne yorgun,ne kýrgýn.. Ne küssündür, Nede barýþýk.. Sadece bir boþluk, Sensiz,sessiz.. Öyle iþte ! Ama öylesine deðil..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Gargaronlu Hektor Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.