GÖREN GÖZDE VEYSEL’ÝM, BEYAZ SAÇTA RUHSÂTÝ Ozanlarýn ocaðý, sözün altýn sarayý, Sözlerden söz çýkarýr, tartar ince darayý, Sevda balý yutanlar, derin alýr yarayý, Sadýk yâri ararlar, toprak olur sonlarý.
Gören gözde Veysel’im, beyaz saçta Ruhsâti, Aþýklardan okurum, sevda yüklü hayatý.
Yedi yýl odun taþý, dergâhýn yücesine, Eðri odun olmasýn, yakýþmaz hocasýna, Menzile ermek için, tutunup gecesine, Þafaklarý ararlar, bayrak olur sonlarý.
Al bayrakta Veysel’im, ay yýldýzda Ruhsâti, Yunuslardan okurum, sevda yüklü hayatý.
Þirin’in yollarýný, külünk ile açarlar, Aþk þarabýn içerek, öz canýndan geçerler, Vuslatýna ermeden, bu dünyadan göçerler, Mâþukunu ararken, firak olur sonlarý.
Dedem Korkut yaþýyor; el verdiði aþýkta, Hansa sözü piþirir, bal verdiði kaþýkta, Bülbülün ninnisiyle, gül sallanýr beþikte, Dillerinden yaðarlar, kurak olur sonlarý.