Sevdâ dolu gözlerden iki damla süzüldü,
Karanlýklar tutuþtu, içindeki yangýndan.
Bir köþede mahzun bir yürek yine üzüldü,
Havalandý martýlar, ufuktaki enginden...
Kýzýl-sarý yapraklar, son rüzgârla döküldü,
Güneþ, ömrün ufkundan sessiz sessiz söküldü.
Ömür geçti, boyunlar çaresizce büküldü,
Yorgun ruhlar da þimdi kaçarlarken kendinden....
Dökülmüþ yapraklarý goncalarýn, güllerin,
Ne kadar uzak kaldý, o sevdiðim ellerin.
Bir yürek yangýnýndan arta kalan küllerin
Uçuþmasý ne hazin, yaþanan aþk cenginden...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.