ne bir yere ne kimseye aidim herkese kapýsýný açmayan bir kenti terkettim edeli.
ki o kentin karanlýk sokaklarýydý beni kendine baðlayan arka kapýlarýna küsmeyi severdim sürekli yüzüme kapanýyor diye omuzlar kýrardým menteþelerinden kilitlenen gözlerini kýrdýðým yanlarýn sýzlardý bir zaman.
en çok kaldýrýmlarýn gitme diye uzanan ellerine basmak saçýnýn tellerine takýlýp kalan güneþin ýþýklarýný gölgelere boðmak ve boðula boðula veda etmekti kehribar gözlerine.
terkedilenlere has o neon ýþýklarý yansýrken yüzüne solgun bir ay düþmüþtü gökyüzüne kýrýlgandý gece tombul elleriyle gün zorlanýyordu perdelerini açmaya hiç aldatmayan yalanlar vardýr hani ’sevmiyorum’ gibi en çok geceye yakýþýrdý ve ben yakýþaný severdim bu yüzden geceyi savurdum yüzüne günü zamansýz kucaklayýp ayrýldým dizlerinden sevmiyorum diyerek.
ardýmdan üflenen ’anýlarýn’ yalnýzlýk soluðuydu çorbada benim de tuzum olsun diyen ne kadar ucube sözlerin varsa adým adým ensem de boza piþirdi kýzmadým inan sana kýzan yüreðimde kaynattým hepsini hamdý piþti.
þimdi uzaktan seyrettiðim o kentin ýþýklarý ne kadar yabancý evsiz kuþlar gibi camýn dýþýndan seni seyrediyorum titreyen kanatlarým üþümüþ baþýmý gömüyorum omuzlarýma döndüm demek için çok geç.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.