İÇİMDEKİ KIZIN SAÇLARI UÇURUMA DEĞMİŞTi

sessizlik ve karanlýk yaðmalamýþ odamý.
Ay ýþýðý düþmüþtü gözlerime,
ve uykuluydum,
uyuyamamak bir sanat aslýnda.

Eski beni bulamýyorum nede,
düþüncemdeki o esas,
kendim olan kadýný.

Bir sigara yaktým kaçýncý olduðunu -
unutmuþtum dudaðým kurumuþtu.
Bir ihtiyar gibi karamsardým,
mýzmýzlanan bir huysuz gibiydim bugünde.
Harfiyen dedikleri gibi huzursuzluk dert,
belkide dert ortaðým beyaz duvarlar’idi.

Ýçimdeki kýzýn saçlarý uçuruma deðmiþti hayallerimde,
güçlü durmaya çalýþýrken tamamen dengede kalýyordu.
mutlu yahut mutsuz olduðunu umursamýyordu.
bu yüzden bir yanýlgýsý vardý hayata dair;
ne bir ihtirasýn eþiðinden dönerdi bir göz yaþý pýhýsý,
nede bir yalnýzlýkta yoksun kalmak mümkün müydü ?

içimdeki kýzýn saçlarý uçuruma deðmiþti hayallerimde,
gülümsemiyordu ama öylece duruyordu,
aradýðý bir þeyler vardý bir umut bilemedim bir mucize,
belkide istediði ve beklediði bir gün vardý huzurlu.
Sosyal Medyada Paylaşın: