Ruhum depremlere gebe,
Ýçimin güvercinlerini savaþ uçaklarý vurdu.
Manzarasý gözlerimin: Kan!
Bir cephe kalabalýðý ruhum.
Mavi derlerdi göðe,
Ben uðurlarken kendimi kahverengi yere,
Tellere takýlan bir uçurtmaydý aklým,
Dünya ise bir bozuk plaktý,
Dudaklarýnda hep ayný þarký.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.