Bir Bahçıvan Hikayesi

Hikâye bu, kim bilir, ne zaman ve nerede?
Belki yakýnýmýzda, belki uzak yerlerde!
Rengârenk çiçeklerin arz-ý endam ettiði,
Bir bahçenin varlýðý, dolaþýrmýþ dillerde.

Tez zamanda þöhreti, yayýlmýþ dört bir yana,
Ýlham kaynaðý olmuþ, nice usta ozana.
Koþup gelmiþ âþýklar, içleri yana yana.
Koklamýþlar gülleri, hasretle kana kana.

Bir gün fark etmiþler ki, her renkten çiçekler çok,
Nedense içlerinde, sarý renklilerden yok.
Ne karanfil, orkide, ne de bir sarý sümbül,
Yokmuþ sarýpapatya, sarý lale, sarý gül!

Sormuþlar bahçývana, ama hep sessiz kalmýþ,
Onlar üsteledikçe, çok uzaklara dalmýþ.
Tabi ki âþýklarý büyük bir merak almýþ,
Ýçlerinden birisi, bilgeye haber salmýþ.

Bilge diye bilinen, aksakallý bir dede,
Belki yetmiþindedir, belki de sekseninde.
Alnýnda derin izler, yýllarýn yadigârý,
Kendisi gibi yaþlý, asa taþýr elinde.

Soluklanmýþ o bilge, bahçenin giriþinde,
Acele de etmezmiþ, zaten hiçbir iþinde.
Seyre dalmýþ bir süre, rengârenk çiçekleri,
Hikmet olmalý demiþ, bunlarý dikiþinde.

Çaðýrmýþ bahçývaný, demiþ ki anlat hele,
Anlarým istemezsin, sýrrý söylemek ele.
Ama böyle sessizce, bil ki çekilmez çile,
Derde deva bulunmaz, gelmezse eðer dile.

Genç bahçývan hüzünle, bakmýþ onun yüzüne,
Demiþ; anlam veremem, bu bilgece sözüne.
Gülmüþ ve demiþ bilge; bir tas su bile olsa,
Ýsterdik mi dökelim, gönlündeki közüne.

Görmez miyim sanýrsýn, nasýl da yanmaktasýn,
Bir güzeli her daim, hasretle anmaktasýn.
Yüreðinde gizleyip, sevdiðin bir çiçeði,
Sanki onu herkesten, saklarým sanmaktasýn.

Çiçek dediðin güzel, su ister, güneþ ister,
Tutunacak bir toprak, beslenecek öz ister,
Bülbülün naðmesiyle bestelenmiþ söz ister,
Saba yeli esende, bakýp gülen göz ister.

Gel soldurma gülünü, güldürsün baðlarýný,
Býrak yaþasýn o da, sevdalýk çaðlarýný.
Ne kadar uðraþsan da, nice tedbir alsan da,
Ne yapýp örer kader, sessizce aðlarýný.

Peki demiþ bahçývan, her çiçek ekilir mi?
Renklerin anlamý var, bilmeden dikilir mi?
Sarý karanfil demek, ayrýlýktýr, hasrettir,
Yakar yýkar sineyi, bu çile çekilir mi?

Akasya gizli aþktýr, sarýysa eðer rengi,
Böylesi bir sevdanýn, ölümdür ancak dengi.
Umutsuz aþklarýnsa, faili sarý lale,
Döndürür çekenleri, mecnundan beter hale.

Katýksýz sevdalarsa, sarý gülün dilidir,
Eðer o bir goncaysa, masum aþkýn remzidir.
Sarýlarýn her biri endamda benzersizdir,
Kýskanýr tüm çiçekler, söyle nasýl ekilir?

Güzel de dedi bilge, ama bir eksiðin var;
Tüm renklerde bulunur, türlü türlü anlamlar.
Siyah gül ölüm demek, dünyamýzý eder dar,
Acýlarý mý paylaþýr, açsa da yenibahar?

Ama anlarým seni, sarýlar ekemezsin.
Beðenip isterlerse, kimseye veremezsin.
Kendin için de olsa, koparýp deremezsin,
Sen bir güzel sevmiþsin, bizlere diyemezsin.

Tamam demiþ bahçývan, sarýçiçek ekeyim,
Lale, sümbül, karanfil; hepsinden de dikeyim.
Ancak sarý güllere, yer veremem bahçemde,
Yüreðimde açmalý, budur benim dileðim.

Sarý gül nazlý olur, hemen küser ve solar,
Dayanamam haline, gönlüm hüzünle dolar.
Hem dünyanýn iþleri, belli olmaz be bilge,
Bakarsýn hoyrat bir el, gelir, gülümü yolar.

Sosyal Medyada Paylaşın: