çok yýldýz düþüyor baobap karanlýk yarýldýðýnda avucumdaki oyuncaklarý tutmayý denedim ellerimin görüntüsü yok, bazý hikayeler öldürüyordu bizi meydandaki aðaçlar yaðmur için dua ediyordu biz eve giden o yola bakýp onlarla kanatlanýyorduk gözler ise insanlarýn gizlerini saklýyordu...
köpekler uluduðunda baþýný dik tut baobap taþýn çiçeðe dokunduðu yerdeyiz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
lacivertiğnedenlik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.