VARLIK NEDENİM (34)

VARLIK NEDENÝM (34)

Bu dünya;
Düþlerimin dünyasý deðil.
Biraz yorgunluk, daralýr nefesim.
Yorgunluk, yýllarýn mý bilemedim.
Yoksa olaylar mý kesti nefesimi.
Yoksa, bunlar mý kesti sesimi.
Sustum.

Oysa;
Ormanlarýn yemyeþil olduðu,
Çaðýltýlý sularýn bulunduðu,
Ekinlerin boy tuttuðu,
Gürültünün, kirliliðin olmadýðý,
Bol oksijenin solunduðu,
Bir Karadeniz köyünde
Doðmuþtum.

Doðanýn;
Bu kadar heder edilmesi,
Köy-þehirlerin betona dönüþmesi,
Ýnsanoðlu,
Geleceðini yok ediyor düþüncesi
Beni yok ediyor.
Küstüm.

Varlýðýmýn;
Dünyanýn umurunda olup olmadýðýný
Hiç mi hiç merak etmem.
Merak ettiðimi de söyleyemem.
Benim merak ettiðim;
Yeni nesillere yeþil bir dünya
Býrakabilir miyiz?
Býraktýk diyebilir miyiz?
Sessizliðe büründüm.
Sustum.

Benim;
Yorgunluðum budur diyebilseydim.
Belki mutlu olur
Dinlenirdim.
Biraz güç toplar konuþur,
Dinlenirdim.
Ýþte o zaman farkýna varýrdým,
Dünyanýn umurunda olduðumun.
Ýþte o zaman belki derdim.
Yaþýyorum ve de
Yaþadým.

Ýlhan ATEÞ (Zayi Ozan)
Ankara, 16/07/2015 Perþembe
www.edebiyatdefteri.com/siir/939685/

Sosyal Medyada Paylaşın: