ne kadar uzaðýmdaysan
o kadar,
kan aðlýyor duvarlar,
sensizliðe,
maðlup oldum her defasýnda
tutamadýðým sözlere
anlamadýn hiç anlayamadýn ne olmadýðýný,
sonsuz sevdam,
senden vazgeçmedim hala
ve dahi,
geçmekte deðil gönül...
sevdanýn
nefrete döndüðü saatlerde,
içinden çýkan
yine, yeniden hasret,
ilkbahar güneþiyle açacak oldum
poyraz olup estin,
soðuk sözlerin vurdu
üþüttüðün her tomurcuk,
açmadan düþtü
rüyalarýmdasýn hala yar,
onlarýn bile sahibi sensin
ellerimiz birbirimizin yakasýnda
hesap sorarcasýna,
aðlaþýyoruz,
gözyaþlarýmýz karýþýyor
belkide onlar kavuþuyor,
sýrtýný dönüp her gidiþinde,
arkandan koþuyorum
gitmiyorsun, biliyorum
tut, býrakma beni
çek kaldýr üzerimden
hasret yularýný diyorsun...
yaðmur suyuyla yýkanýp
ebedi aþkýn ateþiyle kavruluyoruz
senden baþkasý ölüm
benden baþkasý yalan
kalbine sor, cevabý biliyorsun
her kaçýþ
sana çarpýyor geri
inanmýyor musun,
eller üzerinde
ebediyete uðurlansam
kalbim içinde taþýnacaksýn
kimse çýkaramadý oradan,
mýh gibi çakýlýp kalmýþsýn
kader dediðin bu muydu sevgilim...
kör kuyularda
merdivensiz býrakmaya
yemin mi ettin?
cehennemde yanacaðýný bilsem
ellerim býrakmayacak ellerini
öyle çok aðladým
gözyaþlarým söndürür
cehennem ateþini
sibel