diþlerimi kýrarcasýna sýktým günlerce insan kendine göçemiyor Züleyha
bozkýrýn sarý okyanusunda kanlý sularý geçerek geldim sana bir nisan sabahý gözlerimi sensizliðe açtýðýmda ipotek edilmiþ düþlerin gergefinde yýkýldý köhne duvarlar alazlanmýþ bozkýrýn güz yangýnlarýnda kulaðýma okunurken sâla sesi aðladým bir daha durulmadý gözlerim
dikenli t’ellerle örüldün ellerime çizildi sýnýrlar göz hatlarýma sýðmadým ki Züleyha sevdanýn kovuðuna öl dedin öldüm y a þ a y a r a k
ilkin kendimden düþtüm, kýrýlarak sonra sevginden aþkýndan nefessiz kalýþlarýmýn lanetiydi zayýflýðýma içlenen babamýn hýrçýn sesi nemli bir haykýrýþ yudumladým gözlerinde çünkü çürütüldü soyum çoluk çocuk denmeden
ç’aðladým bende bir hayli zaman baþýmý gömüp avuçlarýma dinledim rüzgarý kýrmýzý akan nehri mavi aðlayan göðü sesimin buharýnda kuþku ensemde iblis soluðu ifrit soy beni kendine Züleyha
yaralarýma sus basma kýrgýn cümlelerimin lisaný ol ve beni kendine yaz Ýbranice ben sensizken yaþamadým Züleyha
Barýþ çiçek
Sosyal Medyada Paylaşın:
lirikyalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.