Ben büyümeyi hiç istemedim ki…

Dünden bugüne ,
bu günden yarýna ,
ince bir sýzýymýþ büyümek…
Ve eksilmek hayattan birer birer

Sorgusuz sualsiz karþýlýksýz
sevdiklerine kendinden vermek.
Boðazýna anýlarla lokma lokma düðümlenmek.
Gönül kasende gözyaþý biriktirmek.
Sýmsýký tuttuðun hayallerin
ellerinden ansýzýn kayýp giderken
umutlarýný bir anda yitirmek.

Anne olunca biten özlemin yerine
omuzlarýný çökerten aðýrlýðý
yamalý dizelerde gizlemek.
Kelimelere sýðmayan büyük sevgiyi
bir anlýk öfkeyle yakýp yýkýp
ardýna bakmadan çekip gitmek.
Yakýþmadý bana çocukluðum böylesi büyümek.

Elleri öpülesi,
ayaklarýnda cennet gizli
Dili lal ,gönlü kor olmalýydýn
Yüreði kara, dili zehir ,
elleri ýsýrgan deðil..
Sana gülen umut dolu gözleri üzmek,
suçu hayata atýp gitmek ..
Ne zor geldi büyümek

Yavrum!
Dilersem özrümü,
Ne affettirir
Ne toplar kýrýp döküp gittiklerimi

Bana büyümek zor geldi anne.
Dönsem bu yoldan
bir adým ileri iki adým geri .
Beceremedim
Ne anneliði ,
Ne de bir yüreðe eþ olabilmeyi.

Affet çocukluðum sana gelemiyorum
Ellerim...yüreðim çok kirli.
Ben böylesi büyümeyi hiç istemedim
Hep baþkalarý büyüttü beni..

Yeniden çocuk doðsam baþka iklimlerde.
kirlenmiþ elleriyle dokunmasýnlar yüreðime
Kimse bakmasýn gözlerime.
Kimsenin eli deðmesin ellerime.
Karanlýk , korku dolu bu dünya
Yine annemin kollarýnda uykuya dalsam.
Gözlerim zümrüt yeþili baksa
Ellerim dað kekiði koksa.
Kýzým iþte o zaman... o zaman
Affeder misin beni?


Sosyal Medyada Paylaşın: