ELLERÝM CENNETE GÖTÜREN REHBERÝM gidenim hiç dönmedi benim gelen de hiç kalmadý bende
yenildim ne kadar yenildiysem o kadar baðýþladý hayat beni
kopan bir fýrtýnaydým bazen bedbaht bir sýzýdan arta kalan yeþerdim yeniden daha delice doðdum esrik düþlerimden
ellerine mecbur kaldýklarým vardý tutunca ellerinden kalabalýðý tuttuðumu sanýrdým gitmem diyen herkes gitti oysa insan en çok kendi ellerinden gittiðinde gidermiþ öðrendim... ellerim cennete götüren rehberimmiþ.
iþte tam orada yaþýyorum bir çýt sesi yetiyor artýk yanýmda olduðunu hissettiðim herþey dahil bana hiç olmadýðým kadar varým ellerim yoksa hiçbir þey de olmuyor ellerime mecburum ellerime
geçip gider hüzün nerdeyse insan þu an ve her ne yapýyorsa, yaþam ondan ibarettir ve bir tenin davetineyse icabeti heybetlidir hayat yarýn ise dipsiz bir güncedir, öðrendim...
E.Emine MÜJDECÝ
Sosyal Medyada Paylaşın:
emine müjdeci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.