Bir hüzün çýkmazýydý bahçesi,
Boyun bükmüþtü duvar diplerinde mor menekþeler…
Yosunlu taþlara daðýtmýþtý hüznünü,
Gölgesine dökülmüþtü kýrýk heceler…
Salkým saçak bir bahar saklanýyordu
Loþ bahçenin kuytu köþelerinde.
Sesler duyulmuyordu, sessizdi çýðlýklar,
Nefesleri, sýrlarý örter karanlýklar…
Güneþ batarken dolaþýrdý hep,
Yürürdü gölgeler arasýnda hayâl meyâl.
Duyulur duyulmaz bir þarký dilinde
Vuslatsýz bir aþka meyyâl…
Okþarken aðaç gövdelerini elleri
Hýþýrdardý dallarda yeþil yapraklar,
Suskun, dalar giderdi anýlarýna
Yaðmur kokarken topraklar…
Adýmlarý aðýrlaþýrdý aya bakarken,
Sarardý kollarýyla kendi bedenini,
Islanýrdý yanaklarý sessizce
Kendi de bilemezdi nedenini…
Gözlerindeki yýldýzlar dünyaya küsmüþ
Sallanýr kara bulutlarca umutlar,
Dönüp kapatýrdý ahþap kapýyý,
Duymazdý hiç kimse, sessiz bu sesi,
Bir hüzün çýkmazýydý bahçesi…
Hâlenur Kor
7 Temmuz 2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.