acýnýn göðsünü emerek büyüdüm ben kör pencereme yasladým baþýmý sokaðýn içinden gelip geçenleri seyrettim insanlarýn adýmlarýný takip ettim hiç kimse senin kadar güzel yürümedi bu yollarda hiç kimse senin kadar göðün mavisine benzemedi hiç kimse senin kadar mavi de olmadý
sonra göðü yere indirebilir miyim ? diye düþündüm içimden gülüþünü göðe benzettim bir ara bir ara yarým kaldým bir parçam sendeydi
anýlarýmý kuþandým yine yaþamýn en mayhoþ serinliðinde sonra þurama bir rüzgar deðdi ve þuramda bir ben öldüm sen içimde ben dýþýmda
sonra ellerin gelir aklýma o dokunulasý, koklanýlasý, öpülesi ellerin bir papatya, bir sümbül, bir menekþe kokulu ellerin ince bir yaðmur tanesi ýslak bir gecenin altýnda göðü aydýnlatan yýldýzlar ve ellerin dudaklarýmda bir iklimin baharý gibi kirpiklerin sevdaya bir köprü içinden geçeriz þimdi sen ve ben
ibrahim dalkýlýç 07/07/2015
Sosyal Medyada Paylaşın:
İbrahim Dalkılıç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.