budaklanmýþlýðýn çaresizliði, kendi kazdýða çukura kendi düþmüþ, üþüþmüþ gövdeye tepeden baþlýyarak, sarmaþ dolaþ olmuþ içerden fethi, kap karanlýk zindanlýða talip, dahasýna.. oðuþturuyor avuçlarýný, doymak bilmiyor nefsi, iliklerinin dahi dur demesi zor gibi.. görünen o ki, son ihtimalin bile þansý sýfýr.. þüphe götürmez örümcek aðý hiçliði oynar yanýnda.. emin ve garanti adýmlarla marþ marþ, geri vites kalkmýþ þaha.. sen hala tak pembe gözlüklerini sis perdesi nefes aldýrsa da, o burnundan soluklarken.. yok mu bi de o pis pis gülmesi yukardan bakan misali büyüklük kompleksinin arsýzlýðý çömelirken þahsiyetsizliðin önün de.. sen varmýþsýn yokmuþsun hiç umrunda deðil tutmuþ bir yol gidiyor bilmez mi ki o düþeceði çukur adý olsa da mezar aslýnda onun kurtuluþu.. amma velakin geride kalanlara kurtlarýn eziyeti bir öcü gibi ruhlarýnda, kemiriyor sona kalmýþ ölümcül hücrelerini, tek tek bir bir sanki naralar atýyorlar zaferin þarhoþluðuyla, bugün bana yarýn sana.. ah bir bilseler sonunda hepsi boþu boþuna...
(Berlin,05.07.2015)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.