insan giyindim

Ýnsan, kavgalý kendisiyle
Unuttu kendini, unutturduk!
Kaybettik, uzaklaþtýrdýk kendinden
Ýnsan ne dünü anlayabildi ne doðru dürüst kendini, bugünü
Teslimdi, teslim edildi hayatýn maddi objelerine,
Sýyrýldý deðerlerinden
Kendinden
Hayatýn bütünlüðünden
Doldurmuþtu kendini kemmiyetle
Yer kalmamýþtý içinde keyfiyete
Tükendik içimizde topyekûn, koptuk kendimizden
Kalmadý mana saðanaðý bizde
Boþaldý içimizde tüm kavramlar
Deðersizleþtirildi, ne kadar deðer varsa özümüzde saklý
Mana yüklü ölümsüz deðerler.
Yüzümüzü çeviremez olduk korkudan
Bakamaz olduk,
Bize, yarýný hatýrlatan hassasiyete
Ýnsan; unutuldu, unutturuldu kendinden
Yitikti insanlýk
Yitikti artýk deðerler
Ýnsaný önemsemeyen insan olabilir mi?
Ýnsaný önemsemeyen, insani olabilir mi?
Ýnsaný önemsemeyen, gönle yuva kurabilir mi?
Sevgi taþýyabilir mi?
Ah ! Ýnsansýzlýk!
Ruhen özgür deðilsen neye yarar çakma hürriyet?
Düþünmeyi düþünemeyen,bilgi yükler sadece
Hedef yoksa ruhunda
Sana yollar açýk olsa bile
Sana her yer dikenlidir, baðlýsýn zincirlere
Ýçinde oluþan boþluklardýr, hayatýn zincirleri
Sana ayak baðýdýr, paslý düþünceler
Ama yanlýþsa metodun,kývranýrsýn acýdan
Bir kültürel hastalýktýr kendine umacý
Korku sarar ruhu ve med cezir endiþeler
Ýnsan yabancýysa kendine
En büyük aldanma budur iþte; baþlar serzeniþler
Ey insan, kaçma kendinden !
Öldürme içindeki öz benliði
Varlýðýnýn bir yanýný inkâr ederek varamazsýn bir yere
Anlam yoksunu bir âdem olursun, mahkûmsun deðerlere
Kendini bilmeden düzelmez, bunca çetrefilli yaþam
Hayat felsefen olmasýn,
Gelene aðam gidene paþam.
Ben insan,
Benimle yaþamaya mahkûm bir “ben” im
Ben ruhumla öz benlik’ im
Ruhuma baský kurmasýn bedenim.
Ýnsan giyindim
Ýnsan kalmak emelim
Yusuf Erdoðan

Sosyal Medyada Paylaşın: