ben gecenin sessizliðinden gece benim sesimden gecerken veda ettim Ýstanbula
ey yol alan ömür az geri dursan bizden ve toplasak dost gülüþleri kucaðýmýzda sonra ýslansak birlikte damlalarýn saflýðýnda
sen haydan gelip huya giden hayat durmaksýzýn sevinçlerimizi emen göðsümüzden yýlmaksýzýn sökersin ruhumuzdan karanfil kokularýmýzý dökersin daha yeþilken yapraklarýmýzý
ben gecenin karanlýðýnda gece benim gözlerimde demlenirken duygularýmdýr düþen satýrlara her saat biraz daha yaklaþýrken dostlara bir kuþ sürüsüdür kanatlanan baðrýmda
ve ben gecenin sessizliðinden gece benim sesimden gecerek güneþle birlikte doðduk Ýzmir sabahýna