bir kara duman var baþýmýn üstünde gitmek bilmiyor gök gürültüleri eksik olmuyor yaðmur ha yaðdý yaðacak üstüm sýrýlsýklam olacak umurumda mý deðil bilsem ki üþüyeceðim bilsem ki hasta olup yatacaðým yine de ýslanýrým yaðýyor yaðmur, kirpiklerime su sýçrýyor bense o sokakta yürüyorum ellerim cebimde öylesine baþýboþ susarak yaðmurun tadýna varýyorum meðersem bu yaðmuru ne çok seviyormuþum hiç durmasa, laf söz etmem tek kelime çýkmaz aðzýmdan dur be yaðmur, seni sevmiyorum diyemem yalanlar çýkmaz aðzýmdan saçlarým bir birini karýþýk gömleðim üstüme yapýþýk geziyorum, ýslanýyorum aklým karma karýþýk bir yaným yeter bu kadar ýslanmak bir yaným yetmez bu kadar ýslanmaz diyor ve susuyor güneþ açsa bu þehre, ben yine severim yaðmuru o yokken bile güneþli günde yaðmuru isterim çünkü ben yaðmuru, yaðmurla ýslanmayý severim
Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut öztürk Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.