Efruze ...

Bak yine bir kitapta adýn geçti
Elimdeki kalemle, üstünü iki kez geçtim
Efruze diye bir kadýn
Sýrrýný taþýyordu Züleyha’nýn
Biz’i
Hep ayrý yazmýþtý mektuplarýnda Aziz
Belli ki , bedeviydi onun da yüreði

Yer altýnda yürüyen ateþler adýna
Ses ver diyordu; Efruze
Çölde aradýðýn kuyun olayým ses ver
Suça ortaktý ’çöl fýrtýnasý yalnýzlýðým
Musa kavminden olup
Kýzýl denizde boðulanlardan mýyým ?

Ses ver ey aþk
Yaðmuru sakladým gözlerimde
Nefesimde hercai bir düþtü zaman
Yargýsýz infazým el aman

Tabiat hazýr
Hazýrdý kainat
Bir bilinmez muamma
Yakub’un gözyaþýn da kavrulup
Atýldým ’Musa tufanýna
Seni aradým asýrlarca , ocak , ocak
Taþ olayým dönüp ardýma bakarsam
Dil saymaya baþlarsa ,en acýsýndan yazacak

Yürek anýz tarlasý ey Aziz
Ateþe verildi bozkýrlarda
Yürek gayya da yandý asýrlarca
Göçebe bulutlar taþýdý hüznünü
Geç kalmýþlýðýný fýsýldadý kulaðýna rüzgar

Etrafýndaki sýð sulara aldýrmadan yürüyordu
Okyanusa doðru Efruze
Gökyüzü ile deniz arasýnda araftaydý belli ki
Seslendi dalgalara gücü yettiðince
Künyesi seçildim hep emanetlerin
Hani
Yüreðimin diðer yaný nerede ?
Hani
Herkesin ’’her þeyi idim
Hiçe sayýlmadan önce

Ýçimden ’’içi geçiyor yine dedi
Ýçim ateþ , içim buz
Semaya açýktý oysa hep ellerim
Nefes aldýkça yandý ciðerim
Gözlerimde birikti tuz

Etrafýndaki sýð sulara aldýrmadan yürüyordu
Yakamoz düþmüþtü gözlerindeki denize
Dalgalara baktý bir süre
Bir rüzgar esti uzak diyarlardan
Elini kalbine koydu
Serinliði üþütünce
Kelebek mavisi yüreðini býraktý sulara Efruze
Dalgalar getirdi söylediði o son sözü
Herkes kendi içine baksýn
Herkes
Kendi
Ýçine !
/ MineKuþ /
27/6/2015

Sosyal Medyada Paylaşın: