yine tek baþýmayým tek taksiratýn veraseti gibi.. yok mu þu gece denen illet alýp beni götüren yalnýzlýðýn ücra köþelerine karanlýða inat.. aldanmamak gerek yanan ýþýklarýn loþluðuna kondursa da bir öpücük bir þamar gibi yokluðuna.. aldanmamak gerek ama nerde baþka bir imkan, dökülürken gözler Berlin sokaklarýna hasretliðe bin çekerek.. ama nerde ah bir bilsem o yolculuða çýkmam mý sanýyorsun koca bir þehir býrakmak istemese de.. aslýnda kalabalýklar bomboþ arasýnda kaybolan can ruhta mechul.. ne sen bilirsin ne de o, aslýnda yaþamak gerek iliklere kadar, anlamak anlýyabilmek için yoklukta ki varlýðý, tepelenirken içerde kendi kendine, sanki bir faydasý olacakmýþ gibi ne duyan var ne de gören ceremesini çekmekten gayrý...
(Berlin,26.06.2015)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
Talat Özgen Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.