Ufkun Tadı

düþünürüm yüzünün kaybolduðunu
sonsuzun sonsuza dönmesinden baþka
tutulacak hiç bir þey kalmýyor tabi
birde kuyu içinde unutulmuþ oluyorsun
ne kadar gidersen git ayný

ýþýklý bahçelerde akþamlar
durgun bir serinliði çekiþtirir ya
çiçekli dallar alnýna deðer
avuçlarýndan saçlarýna dek kýzýllaþan
aðaç masa þarkýlar söyler

dost aðýz bir nehrin uzak sesi ve bulutlar
aramýzý ýþýtan ateþ böcekleri
akþamý uzatýp dokunabilir kalbine
kalkarsýn saçlarýn uçuþur
yürüdüðüm gelir aklýma omuzlarýnda
ve düþtüðüm
yanaklarýndaki alevli yola

beyaz yastýklar birikir gözlerinin içinde
mayhoþ rüzgarlarýn testisinden saçýlan yýldýz tozlarý
alevini artýrdýkça içimde
pembeleþir dudaklarým dudaklarýna

yakýn yankýlar anlamsýzlaþýr daha da sýcak
kendi fýsýltýsýyla sakinleþir heyecan
düþtü düþecek karanlýðýn orta çizgisinde
açar göðsünü vadiler
sarýldýkça
ufkun tadý koyulaþýr içimizde.












Sosyal Medyada Paylaşın: